มาทำความรู้จักแวดวงเฟอร์นิเจอร์บิ้วอินในเมืองไทยกันนะคะ

[JoshuaPowell25]

 น่ะไม่ใช่มีเงินก็สักแต่ว่าจะไปหาซื้อมาได้ เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน

  อาจจะฉงนและไม่ทราบอย่างมากว่าด้วยเหตุใดคนเราถึงต้องใช้ เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน
   เฟอร์นิเจอร์ของคนมีอำนาจวาสนา<span style=
line-height: 1.42857;
>บุคคลที่ไม่เคยใช้งาน เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน

       เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน
  แค่กับข้าวอย่างเดียวก็4-500฿แล้ว ทำไมเรายอมรับจ่าย เอ้าแล้วคิดดูทำงานเท่ากันทำไมได้เงินไม่เท่ากัน คนหนึ่งทำผัดกะเพราหนึ่งจานได้มา45฿ อีกคนผัดกับข้าวหนึ่งจานเท่ากันได้เงินมา3-4ร้อยบาทถ้าผัดตลอดวันได้50จานคนแรกได้เงิน2250฿ โดยประมาณ คนที่สองได้17500฿โดยราวๆหรือเดือนล่ะ525000฿ หักรายจ่ายแล้วน่าจะอยู่ที่300000฿/เดือนส่วน คนแรกหักออกแล้วน่าจะเหลือสัก 13500฿โดยใกล้เคียง อันนี้คำนวนจาก ค่าแรง มาตรฐานนะครับคนแรกทำปีนึงก็แค่พอมีพอกินคนที่สองทำปีนึงร่ำรวยไปแล้วเรียบร้อย   แล้วลองคิดดูสิครับว่าการยอมของคนมันมีมูลค่าสูงขนาดไหน อันนี้ยกตัวอย่างแค่ไม่ยากๆนะครับ ถ้าเป็นกิจการรับสร้างบ้าน รับตกแต่ง รับวางระบบและอื่นๆ มูลค่าที่แหวกแนวจะยิ่งมากกว่าหลายเท่าตัวนัก ตอนนี้เราเริ่มเก็ทรู้เรื่องแล้วว่าทำไมการเลือกเฟอร์นิเจอร์มาประดับบ้านจะต้องแลดูดีมีรสนิยม แต่ก็ยังไม่วายสงสัยอีก แล้วทำไมต้อง เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน
 ไปเลยล่ะครับ จบข่าว กระจ่าง หลังจากนั้นผมก็เพียรจะหามาแต่งบ้านสักชุด แต่เชื่อมั้ยครับว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่เคยสมปรารถนาเลยถึงแม้ตัวเองจะมีเงินออมหลักหลายแสนแล้วก็ตาม คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะจบการเล่าวันนั้นก็คือ ท่านว่าเฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน
  ล้วนๆเมื่อมีช่อง คุ้นเคยท่านจึงเลียบเคียงสอบถามตรงๆตามวิสัยที่เป็นไปคนอยากรู้อยากเห็น ท่านก็ได้กรุณาเล่าว่า การจะเลือกใช้เฟอร์นิเจอร์แต่งบ้านสักชุดบางที ถ้าเรามีสตางค์มากเพียงพอ เราจะไม่ได้เลือกมันที่ราคาเพียงอย่างเดียว แต่เราจะมองไกลไปกว่านั้นมากกิโลขีด ไอเดีย ยกแบบอย่างเช่น เฟอร์บ้านเพื่อนเราเข้าไปดูดีมีความพอใจทั้งบ้านแลดูผสมกลมกลืน เข้ากัน แต่เฟอร์ที่บ้านเราซื้อมาทำไมมองทีไรก็ขัดนัยน์ตาไปหมด อันนี้มันจะเป็นตัวแสดงถึงเกรดของเจ้าของบ้านหลังนั้นๆเป็นอย่างดี ซึ่งมีนัยยะ ครับเพราะบางคนคงจะยังไม่ชัดว่าแล้วทำไมกรูต้องดูดีมีขั้นด้วยล่ะครับ เราก็อยู่ของเราปอนๆได้อยู่แล้ว ท่านก็ตอบมาสั้นๆแค่คำเดียวผมสะอึกเลย ท่านว่านี่แหละความคิดของคนยากจน คนจนคำนึงถึงแต่ความพึงพอใจของตนเอง คนรวยคิดถึงความพึงพอใจของคนอื่นๆ ของคนส่วนมากและเสาะหาการยอมรับจากคนทั่วไปด้วย เพื่อสร้างผลตอบแทนที่สูงกว่า ยกตัวอย่างเรากินข้าวร้านข้างทางจานล่ะ40฿ ร้านเก่าๆโทรมๆก็ไม่ว่ากัน แต่พอกินภัตตาคารหรูหราๆแต่งเติมดีดี บรรยากาศดี มีการตกแต่งด้วย เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน

  ราคาตัวล่ะ4-5หมื่นบาท ทั้งทั้งๆ ที่ เครื่องเรือนสำเร็จรูปตามห้างสรรพสินค้าทั่วๆ ไปราคาตัวล่ะไม่ถึงหมื่นก็มีมากมายเกลื่อนกราด เรียกว่าคัดเลือกกันไม่หวาดไม่ไหวเลยทีเดียว แถมแบบก็สวยๆทั้งนั้นจน ได้คิดว่าทั้งย่อมเยาทั้งดีทำไมไม่ซื้อหากัน หึ หึ </span>     แต่ก่อนผมก็เป็นคนนึงที่อยู่ในพวกนี้ครับคืออดออมสะ แบบว่าชั้นหนังสือหกพันคัดแล้วเลือกอีก ตู้แปดพันก็ต่อราคาจนคนขายเดินหนี จนได้มีจังหวะได้มาทำงานกันเจ้านายท่านนึง ซึ่งท่านและแวดวงสหายของท่านเลือกสรรใช้แต่ งาน เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน
 ด้วยซื้อมายกชุดจากร้านค้าดังๆก็น่าจะพอแล้วท่านก็ว่าแล้วมันสะท้อนตัวตนของเราได้มั้ย ออกแบบได้มั้ย ใช้แล้วมันทนมั้ย คำเฉลยทั้งสามข้อคือไม่ เพราะว่าบริษัทผู้สร้างล้วนแต่ต้องแข่งกันดังนั้น เค้าจึงคัดประหยัดวัสดุและอุปกรณ์เพื่อลดต้นทุน และคงไม่เปลี่ยนตามความต้องการของลูกค้าคนเดียวแน่ ทั้งที่มูลค่าเมื่อเทียบงานประเภทนี้กับงานบิ้วอินแล้วต่างกันไม่เท่าไหร่ คำถามคือแล้วทำไมไม่เลือกใช้งาน เฟอร์นิเจอร์บิ้วอิน